Schrijfsels

Februari 2023
Vanochtend keek ik tijdens het ontbijt De Avondshow met Arjen Lubach. Een verbod op telefoons in het klaslokaal, in landen als Frankrijk gebeurt het al, alleen hebben Nederlanders het vaak wat lastiger met opgelegde regels. Wanneer dit onderwerp ter spraken komt in een vergadering of in de lerarenkamer krijg ik jeuk van het idee telefoons te verbieden.

Ik ben dus officieel (op het randje) een Gen Z’er, opgegroeid met een telefoon in mijn hand, vwo-examen gehaald met mijn telefoon naast mijn leerboeken. Ik kan de afhankelijkheid en al het leuke van die telefoon zo goed begrijpen. Naast dat ik veel contact had met anderen vond ik op verschillende sociale media ook creatieve inspiratie en was het een uitlaatklep in mijn pubertijd. Aan de andere kant was ik constant aan het vergelijken met anderen, werd ik daar onzeker van en was sociale media soms ook een negatieve rabbithole waar ik in was gevallen.

In diezelfde tijd, rond mijn 16e, was het ook de tijd waarin ik ontdekte dat alles wat verboden was eigenlijk veel leuker was. En dat is dan misschien ook waarom ik een licht allergische reactie krijg van ‘verbieden’. Toch ben ik als docent én Gen Z’er wel vóór een verbod. Voor alle redenen die in het fragment ook worden genoemd.

Ik ben voor een breed gedragen verbod (vanuit de overheid) op telefoons in de school. MAAR dan moet er ook geïnvesteerd worden in betere voorlichting op het gebied van sociale media en mediawijsheid. Want het verbieden van telefoons op school bevordert de leerprestaties maar niet de sociale veiligheid en geestelijke gezondheid van de leerlingen. En dat is voor mij zoveel belangrijker dan een goed cijfer.